Farah’s zelfbeeld: Therapie in de praktijk

Farah kwam vandaag om te werken aan haar zelfbeeld. Ze werd onzeker omdat ze maar geen baan kon vinden. Farah kan goed doorzetten en zichzelf aansporen: niet dramatisch doen, gewoon doorgaan met solliciteren. Maar ze begon zich waardeloos te voelen. Tijdens het voorgesprek vertelde ze dat ze zichzelf ‘zag’ als een klein, ingedoken figuurtje. Dit was een duidelijk teken om met het zelfbeeld van Farah aan de slag te gaan.

Ik stelde Farah een aantal vragen over haar zelfbeeld: hoe zag dat ingedoken figuurtje er eigenlijk precies uit? Farah’s zelfbeeld zag er uit als een voorovergebogen oude vrouw. Ze stond ver weg, keek naar de grond en was kleiner dan Farah zelf.  Farah was met de oude vrouw verbonden middels een lijntje wat uit haar voeten kwam, de plek waar ze haar ‘ik-gevoel’ had gelokaliseerd.

Hoe ziet een positief zelfbeeld eruit?

Ik wilde graag weten hoe het beeld eruit zou zien als Farah een positief zelfbeeld zou hebben. Daarom riepen we ook een beeld op van iemand die ze een beetje bewonderde: haar vriend, die een succesvolle eigen zaak had. Als ze in gedachten haar vriend opriep, dan ‘zag’ ze hem veel dichterbij staan dan de oude vrouw. Haar vriend was ook iets groter dan Farah en keek haar aan.
Als het zelfbeeld van Farah ook dichterbij zou komen, groter zou worden en haar aan zou kijken, dan zou Farah net zo’n goed gevoel krijgen over zichzelf!

De oude vrouw in gedachten simpelweg verschuiven lukte niet. Maar de vrouw was wel bereid om Farah voorzichtig aan te kijken. Dat was al een mooie stap.
Ik vroeg Farah wat er moest veranderen zodat de oude vrouw dichterbij Farah kon komen te staan.

De les voor de eicel en zaadcel

Farah zei dat de vrouw alleen dichterbij kon komen als ze zich geliefd en geaccepteerd zou kunnen voelen. Om dat te bereiken vroeg ik haar om zich voor te stellen dat ze naar het moment vóór haar eigen verwekking zou gaan. Ik wilde dat ze zou verzinnen dat ze de eicel en zaadcel kon zien die later samen Farah zouden worden.

Dat deed ze. En ze vertelde deze eicel en zaadcel iets heel belangrijks: dat ze geliefd en geaccepteerd waren en deze belangrijke les goed moesten onthouden, hun hele leven lang! De cellen namen het aan en groeiden op tot Farah, die nu een twinkeling in haar ogen had. Ze was nu groter, stond rechtop en dichtbij. Dat voelde goed! We zetten haar goed vast op haar plek.

Twee zelfbeelden

Maar op de oude plek, bleek nu wéér een voorovergebogen vrouw te staan! Ze leek op de eerste, maar was niet dezelfde. Hieruit bleek dat Farah twee verschillende zelfbeelden had. Farah herkende de twee zelfbeelden van zichzelf: de zelfverzekerde en de onzekere Farah…

Dit tweede zelfbeeld had volgens Farah dezelfde les nodig om in een positief zelfbeeld te veranderen. Farah sprak daarom in gedachten weer de belangrijke woorden uit tegen de ei- en zaadcel: Je bent geliefd en geaccepteerd. Neem dit je hele leven mee!

Maar de ei- en zaadcel namen het maar met moeite aan. Vooral de eicel, die voor Farah’s moeder stond, vond het moeilijk om de les aan te nemen. Farah had zich ook niet altijd geliefd gevoeld door haar moeder. Het raakte haar dat dit onzekere zelfbeeld uit haar jeugd vandaan kwam. Ze wilde zichzelf nooit zielig vinden, maar dat mocht nu gelukkig best even.

Vervolgens gingen we nog wat verder terug in de tijd: naar vóór de verwekking van haar moeder. Ook aan deze ei- en cel vertelde Farah de belangrijke les. Nu werd het wel aangenomen.

Wat gebeurde er met het beeld van de oude vrouw?

De oude vrouw veranderde in een klein kindje, wat een liefdevolle moeder bij zich had. De moeder knuffelde het kindje. Dit was iets wat Farah vroeger in haar moeder gemist. Maar de vrouw en het kindje wilden nu ook met haar knuffelen. Dat deed Farah in gedachten, en het was fijn.

Farah vond het best een zware sessie, omdat het werken met het zelfbeeld zo diep ging. Maar er was ook een hoop goeds gebeurd.

Na de vorige sessie (zie het blog ‘Ingers Indiaanse moeder’) vertelt Inger dat ze zich rustiger voelt, en minder depressief. Vandaag wil ze werken aan haar ‘eeuwige’ schuldgevoel: Inger voelt zich buitenproportioneel schuldig als ze een foutje maakt, en is bang dat mensen boos worden. Ze wil graag weten waar dat grote schuldgevoel vandaan komt.

Terug in de tijd

Door Inger zich te laten inleven in dat schuldgevoel, komt er een ervaring bij haar op die nog vers is: Een tijd terug zat een automobilist te dicht op haar auto op de weg, en dat duurde haar te lang. Het voelde niet veilig. Inger duwde haar rem in om hem te waarschuwen, waardoor de passagier van de andere auto schrok. Er gebeurde weinig, maar Inger voelde zich daarna ontzettend lang schuldig. Wat als haar plotselinge remmen ervoor had gezorgd dat die passagier ergens hard tegenaan was geknald? Wat als ze was overleden aan bijv. inwendige bloedingen?

In de volgende situatie die naar boven komt, voelt Inger zichzelf een achtjarig meisje. Ze staat in de sneeuw en ze heeft iets kleins verkeerd gedaan, maar het was niet expres. Toch is haar moeder heel boos. En de jonge Inger voelt zich erg schuldig.

Nog verder terug

Omdat gevoelens waar je al je hele leven last van hebt,, vaak vóór het vijfde jaar ontstaan, vraag ik Ingers’ onderbewuste om nog verder terug in de tijd te gaan:  naar de allereerste keer dat Inger zich zo schuldig voelde..

Inger is dan één jaar oud. Ze heeft een zere nek van het omhoog kijken naar haar moeder, die boos is en haar niet wil oppakken. Ze heeft het koud, want ze zit al een tijd in alleen een luier op de grond, en ze is vreselijk overstuur. Ze wil getroost worden, en strekt haar armen uit, maar moeder is heel boos en draait haar de rug toe.

Tinteling

Dan gebeurt er iets bijzonders: Inger voelt een soort tinteling in haar lijf en wordt draaierig. Ze overstijgt de situatie en zweeft in de richting van een groot licht. Het is alsof ze meegenomen wordt, de ruimte in! Dan ziet ze haar gids, de Indiaanse moeder uit een vorig leven (zie vorige blog), en weet ze waar ze is: In een moment, vóórdat ze geboren wordt. In een soort tussenbestaan. Haar gids laat haar van alles zien:

Allereerst ziet Inger dat ze niet gewenst is in het gezin waar ze straks geboren zal worden. Ze komt op een heel verkeerd moment, want er is veel onrust en onbalans in het gezin. Inger beseft, dat als ze bij deze mensen geboren wordt, deze ouders er wéér een zorg bij hebben. Inger wil er niet heen, want ze ziet dat haar ouders haar eigenlijk niet echt willen, ze zijn alleen maar aan het ruziën.

Dan hoort ze van haar gids dat het goed is om toch bij dit gezin geboren te worden. Omdat juist Inger voor een goede balans kan zorgen in het gezin. Maar Inger durft niet, ze ziet zoveel ruzie…  en ze is bang dat zij straks de schuld krijgt, want ze weet al, dat die balans er niet gaat komen. Haar ouders zullen immers gaan scheiden later, en dat is dan haar schuld, want zij had voor balans moeten zorgen! Ze ziet een helder beeld van haar ouders die wijzen naar elkaar, en staan te schreeuwen…

De Schreeuw

Ineens komt ook het schilderij ‘de Schreeuw’ weer voorbij, wat Ingers reactie verbeeldt op haar ruziënde ouders, haar reactie op de onveilige situatie waarin ze terechtkomt.

Haar gids vertelt, dat het Ingers levensopdracht is, om juist in deze chaos rust te vinden, en balans te leren aanbrengen. Ze zegt: door jouw komst gaan je ouders juist hun eigen weg vinden. Ze weten nu al dat ze niet bij elkaar horen, maar door jouw komst gaan ze allebei hun eigen weg, en dat is goed! Het gaat niet zonder slag of stoot, maar dat is niet jouw schuld! Dat is juist de balans die je brengt. Die is niet negatief, maar positief; ze vinden op de één of andere manier allebei de kracht om te onderzoeken wat goed voor ze is.

Inger beseft dat haar komst een poging is van haar ouders om de situatie te lijmen. Dáárom denkt ze steeds dat het haar schuld is, omdat hun poging is mislukt! Maar de gids vertelt: Daar kun je niks aan doen. Het is de keuze van je ouders, niet die van jou.  Jij brengt de balans, die ze zoeken, ook al is het niet op de manier die ze verwachten.

Schuldgevoel? Weer terug naar het hier en nu

De gids vervolgt: “Dus ga nou maar terug, en weet dat het goed is. Elke keer als je denkt dat het jouw schuld is, denk je maar aan het woord ‘balans’ “.

Ik stel nog voor om de andere ervaringen nog door te werken, maar dat is niet nodig, zegt Inger: ‘Het is allemaal weg nu, en ik ben weer hier.’  Inger is vanzelf uit de trance gekomen en vertelt:

“Het voelt alsof het plaatje compleet is, en begrijpelijker: Ik denk altijd dat alles mijn schuld is, omdat mijn komst er niet voor gezorgd heeft dat het ‘one happy family’ werd.              De lijmpoging is mislukt. Ze zouden ‘happily ever after’ leven, dachten mijn ouders, en ik dacht ook dat dat de bedoeling was, dat dat míjn bedoeling was. Maar het was juist de bedoeling dat ze hun eigen weg zouden gaan… En dat is helemaal niet slecht, het is juist heel goed. Iedereen heeft elkaar nodig gehad om te leren. Dat hele proces is dus niet negatief, ook al komen er situaties voor die niet zo leuk zijn. Ik zie nu dat dat met heel veel dingen zo is: ze lijken misschien slecht, maar dat zijn ze helemaal niet per se. Ze zijn toch nodig om te leren. Het betekent dat het niet erg is, of negatief, het ís gewoon. Schuldgevoel? Leer ervan. Je mag best even omkijken, maar dan ook weer verder, met opgeheven hoofd, met de les op zak. Het is goed zo. Ik zie mezelf lopen met mijn schouders naar achter en mijn hoofd in de lucht: en nu weer verder!”

 

De grafkelder

Dit is het trance-verhaal van Bob. Bob werkt voor defensie, maar wil eigenlijk ander werk. Hij is zijn zelfvertrouwen kwijtgeraakt door dingen die in zijn verleden zijn gebeurd.

In trance staat hij voor een deur waarachter zich een grote zwarte ruimte bevindt. Deze lijkt op een kerker waar hij al een keer eerder in trance terecht was gekomen. Het is er donker, maar bij het schijnsel van een zaklamp ziet hij een soort gesloten, geheime deur. Hij weet dat hij daar niet in mag komen: er bevindt zich iets duisters!

Er staan standbeelden in deze ruimte: Het zijn beelden van ridders met een slagzwaard. Zij hebben in het verleden de rechtsorde gehandhaafd. Bob weet dat de ruimte een soort verleden is van hem. Hij herkent het gevoel van ‘recht en rechtvaardigheid’. En hij weet dat deze ridders een donker iets in hem bewaken, dat er niet uit mag.

In trance: De ridder

Er verschijnt een grote ridder, die een zwaard draagt om ‘recht te doen’. Deze ridder laat Bob dingen zien: Bob ziet dat de ridder vroeger moest vechten voor rechtvaardigheid, terwijl hij zellf liever boer was geworden, zodat hij voor zijn gezin had kunnen zorgen.
De ridder toont Bob het volgende: Hij rijdt op zijn paard, dravend over een grote weide. Hij kijkt met zijn ‘war face’, en valt aan.. Bob ziet een kasteel op de achtergrond, en andere ridders die ook meevechten. Maar het loopt slecht af met de ridder. Ze staan voor een grote overmacht. De ridder sterft op het slagveld.

De ridder zegt dat Bob zich niet meer moet laten sturen door mensen/dingen uit zijn verleden, maar zelf moet kiezen wat zijn aanvalsplan wordt. Bob zegt: “Maar ik vecht mijn hele leven al- wat moet ik anders doen?” Dan stuurt de ridder hem naar een tweede deur. Achter deze deur is het heel licht. Bob ziet glas in lood, en wit marmer – hij weet gelijk dat de ruimte een goede ruimte is. Bob wil daar wel wonen, hij wil dat zijn gezin daar groot wordt.

Alles weggooien wat je kwijt moet

Dan komt hij bij een derde deur. Daarachter is een bodemloze put: alles wat hij “kwijt moet”, wat hem nog tegenhoudt van vroeger, kan daarin. Zijn ex gooit hij erin, en ook zijn ex-werkgever laat hij er ‘per ongeluk’ in verdwijnen. Verder wil hij graag zijn zorgen erin kwijt. Hij wil ook de witte kamer goed schoonhouden. Hij merkt dat het langzaam gaat om de vuiltjes uit de ruimte te krijgen – maar dat is prima, dat kan mettertijd.
Hij krijgt een boodschap mee van de ridder: “haal je kracht uit het feit dat je een strijder bent en het goed hebt thuis (in de witte ruimte zitten zijn kinderen en zijn geliefde vrouw). En Bob weet: “Ik kan vechten!” Dat gevoel was hij kwijtgeraakt, maar nu weet hij het weer. Hij kan vechten, maar het hoeft niet!

Dan komt hij terug in de eerste zaal. Nu ziet hij duidelijk dat het een voorvaderenhal is, een graftombe van alles wat voor hem leefde, en ook in hem leeft.
Maar in deze hal is nog steeds iets wat duister is, verstopt achter een deur. Die deur moet Bob niet openmaken, zegt de ridder. Maar Bob vraagt toch aan de ridder wat er achter zit.
In een flits ziet Bob oude dorpen die in vuur en vlam staan, met zwarte vogels die eroverheen vliegen. De ridder is daar geweest en heeft daar zijn leven gelaten. Ze vochten tegen een duister iets – maar het was zinloos. Ze hadden de deur daarnaartoe nooit moeten openen.

Bob weet nu dat hij gemakkelijk die deur kan openslaan en aanvallen, maar dit hoeft niet. Hij wil geen standbeeld worden, en zegt: “ I’m a lover, not a fighter”.

Wat belangrijk is bij trance?

De ridder zal hier eeuwig zijn voor Bob. Hij is zijn beschermheer in Bobs beroepskeuze. Hij zegt dat Bob mag vechten voor zijn gezin. “Gebruik alleen daarvoor je zwaard.” Bob weet nu des te meer wat belangrijk is. Hij wil zich niet meer laten sturen door wat andere mensen gezegd hebben – en geloven in zichzelf. Als dat even niet lukt, dan naar huis gaan, naar zijn gezin – daardoor kan hij weer in zichzelf geloven.

Bob krijgt meer (zelf)vertrouwen en rust doordat hij niet alles hoeft te weten. Hij weet dat hij beschermd wordt, onbewust, ongezien. Niet alleen door de ridder, maar door alle strijders uit de beeldenzaal. De standbeelden blijken strijders te zijn uit alle tijden: zijn voorvaderen. Het is een bloedlijn van strijders, van moraalridders.

Wil jij ook op zo’n bijzondere manier aan jezelf werken en snel resultaat zien? Neem dan contact op met mij via info@praktijkvanderleij.nl of 06-57 55 35 12.