Therapie in de praktijk: Ingers schuldgevoel

Na de vorige sessie (zie het blog ‘Ingers Indiaanse moeder’) vertelt Inger dat ze zich rustiger voelt, en minder depressief. Vandaag wil ze werken aan haar ‘eeuwige’ schuldgevoel: Inger voelt zich buitenproportioneel schuldig als ze een foutje maakt, en is bang dat mensen boos worden. Ze wil graag weten waar dat grote schuldgevoel vandaan komt.

Terug in de tijd

Door Inger zich te laten inleven in dat schuldgevoel, komt er een ervaring bij haar op die nog vers is: Een tijd terug zat een automobilist te dicht op haar auto op de weg, en dat duurde haar te lang. Het voelde niet veilig. Inger duwde haar rem in om hem te waarschuwen, waardoor de passagier van de andere auto schrok. Er gebeurde weinig, maar Inger voelde zich daarna ontzettend lang schuldig. Wat als haar plotselinge remmen ervoor had gezorgd dat die passagier ergens hard tegenaan was geknald? Wat als ze was overleden aan bijv. inwendige bloedingen?

In de volgende situatie die naar boven komt, voelt Inger zichzelf een achtjarig meisje. Ze staat in de sneeuw en ze heeft iets kleins verkeerd gedaan, maar het was niet expres. Toch is haar moeder heel boos. En de jonge Inger voelt zich erg schuldig.

Nog verder terug

Omdat gevoelens waar je al je hele leven last van hebt,, vaak vóór het vijfde jaar ontstaan, vraag ik Ingers’ onderbewuste om nog verder terug in de tijd te gaan:  naar de allereerste keer dat Inger zich zo schuldig voelde..

Inger is dan één jaar oud. Ze heeft een zere nek van het omhoog kijken naar haar moeder, die boos is en haar niet wil oppakken. Ze heeft het koud, want ze zit al een tijd in alleen een luier op de grond, en ze is vreselijk overstuur. Ze wil getroost worden, en strekt haar armen uit, maar moeder is heel boos en draait haar de rug toe.

Tinteling

Dan gebeurt er iets bijzonders: Inger voelt een soort tinteling in haar lijf en wordt draaierig. Ze overstijgt de situatie en zweeft in de richting van een groot licht. Het is alsof ze meegenomen wordt, de ruimte in! Dan ziet ze haar gids, de Indiaanse moeder uit een vorig leven (zie vorige blog), en weet ze waar ze is: In een moment, vóórdat ze geboren wordt. In een soort tussenbestaan. Haar gids laat haar van alles zien:

Allereerst ziet Inger dat ze niet gewenst is in het gezin waar ze straks geboren zal worden. Ze komt op een heel verkeerd moment, want er is veel onrust en onbalans in het gezin. Inger beseft, dat als ze bij deze mensen geboren wordt, deze ouders er wéér een zorg bij hebben. Inger wil er niet heen, want ze ziet dat haar ouders haar eigenlijk niet echt willen, ze zijn alleen maar aan het ruziën.

Dan hoort ze van haar gids dat het goed is om toch bij dit gezin geboren te worden. Omdat juist Inger voor een goede balans kan zorgen in het gezin. Maar Inger durft niet, ze ziet zoveel ruzie…  en ze is bang dat zij straks de schuld krijgt, want ze weet al, dat die balans er niet gaat komen. Haar ouders zullen immers gaan scheiden later, en dat is dan haar schuld, want zij had voor balans moeten zorgen! Ze ziet een helder beeld van haar ouders die wijzen naar elkaar, en staan te schreeuwen…

De Schreeuw

Ineens komt ook het schilderij ‘de Schreeuw’ weer voorbij, wat Ingers reactie verbeeldt op haar ruziënde ouders, haar reactie op de onveilige situatie waarin ze terechtkomt.

Haar gids vertelt, dat het Ingers levensopdracht is, om juist in deze chaos rust te vinden, en balans te leren aanbrengen. Ze zegt: door jouw komst gaan je ouders juist hun eigen weg vinden. Ze weten nu al dat ze niet bij elkaar horen, maar door jouw komst gaan ze allebei hun eigen weg, en dat is goed! Het gaat niet zonder slag of stoot, maar dat is niet jouw schuld! Dat is juist de balans die je brengt. Die is niet negatief, maar positief; ze vinden op de één of andere manier allebei de kracht om te onderzoeken wat goed voor ze is.

Inger beseft dat haar komst een poging is van haar ouders om de situatie te lijmen. Dáárom denkt ze steeds dat het haar schuld is, omdat hun poging is mislukt! Maar de gids vertelt: Daar kun je niks aan doen. Het is de keuze van je ouders, niet die van jou.  Jij brengt de balans, die ze zoeken, ook al is het niet op de manier die ze verwachten.

Schuldgevoel? Weer terug naar het hier en nu

De gids vervolgt: “Dus ga nou maar terug, en weet dat het goed is. Elke keer als je denkt dat het jouw schuld is, denk je maar aan het woord ‘balans’ “.

Ik stel nog voor om de andere ervaringen nog door te werken, maar dat is niet nodig, zegt Inger: ‘Het is allemaal weg nu, en ik ben weer hier.’  Inger is vanzelf uit de trance gekomen en vertelt:

“Het voelt alsof het plaatje compleet is, en begrijpelijker: Ik denk altijd dat alles mijn schuld is, omdat mijn komst er niet voor gezorgd heeft dat het ‘one happy family’ werd.              De lijmpoging is mislukt. Ze zouden ‘happily ever after’ leven, dachten mijn ouders, en ik dacht ook dat dat de bedoeling was, dat dat míjn bedoeling was. Maar het was juist de bedoeling dat ze hun eigen weg zouden gaan… En dat is helemaal niet slecht, het is juist heel goed. Iedereen heeft elkaar nodig gehad om te leren. Dat hele proces is dus niet negatief, ook al komen er situaties voor die niet zo leuk zijn. Ik zie nu dat dat met heel veel dingen zo is: ze lijken misschien slecht, maar dat zijn ze helemaal niet per se. Ze zijn toch nodig om te leren. Het betekent dat het niet erg is, of negatief, het ís gewoon. Schuldgevoel? Leer ervan. Je mag best even omkijken, maar dan ook weer verder, met opgeheven hoofd, met de les op zak. Het is goed zo. Ik zie mezelf lopen met mijn schouders naar achter en mijn hoofd in de lucht: en nu weer verder!”