Blog: Therapie in de praktijk: Farah’s zelfbeeld

Farah’s zelfbeeld: Therapie in de praktijk

Farah kwam vandaag om te werken aan haar zelfbeeld. Ze werd onzeker omdat ze maar geen baan kon vinden. Farah kan goed doorzetten en zichzelf aansporen: niet dramatisch doen, gewoon doorgaan met solliciteren. Maar ze begon zich waardeloos te voelen. Tijdens het voorgesprek vertelde ze dat ze zichzelf ‘zag’ als een klein, ingedoken figuurtje. Dit was een duidelijk teken om met het zelfbeeld van Farah aan de slag te gaan.

Ik stelde Farah een aantal vragen over haar zelfbeeld: hoe zag dat ingedoken figuurtje er eigenlijk precies uit? Farah’s zelfbeeld zag er uit als een voorovergebogen oude vrouw. Ze stond ver weg, keek naar de grond en was kleiner dan Farah zelf.  Farah was met de oude vrouw verbonden middels een lijntje wat uit haar voeten kwam, de plek waar ze haar ‘ik-gevoel’ had gelokaliseerd.

Hoe ziet een positief zelfbeeld eruit?

Ik wilde graag weten hoe het beeld eruit zou zien als Farah een positief zelfbeeld zou hebben. Daarom riepen we ook een beeld op van iemand die ze een beetje bewonderde: haar vriend, die een succesvolle eigen zaak had. Als ze in gedachten haar vriend opriep, dan ‘zag’ ze hem veel dichterbij staan dan de oude vrouw. Haar vriend was ook iets groter dan Farah en keek haar aan.
Als het zelfbeeld van Farah ook dichterbij zou komen, groter zou worden en haar aan zou kijken, dan zou Farah net zo’n goed gevoel krijgen over zichzelf!

De oude vrouw in gedachten simpelweg verschuiven lukte niet. Maar de vrouw was wel bereid om Farah voorzichtig aan te kijken. Dat was al een mooie stap.
Ik vroeg Farah wat er moest veranderen zodat de oude vrouw dichterbij Farah kon komen te staan.

De les voor de eicel en zaadcel

Farah zei dat de vrouw alleen dichterbij kon komen als ze zich geliefd en geaccepteerd zou kunnen voelen. Om dat te bereiken vroeg ik haar om zich voor te stellen dat ze naar het moment vóór haar eigen verwekking zou gaan. Ik wilde dat ze zou verzinnen dat ze de eicel en zaadcel kon zien die later samen Farah zouden worden.

Dat deed ze. En ze vertelde deze eicel en zaadcel iets heel belangrijks: dat ze geliefd en geaccepteerd waren en deze belangrijke les goed moesten onthouden, hun hele leven lang! De cellen namen het aan en groeiden op tot Farah, die nu een twinkeling in haar ogen had. Ze was nu groter, stond rechtop en dichtbij. Dat voelde goed! We zetten haar goed vast op haar plek.

Twee zelfbeelden

Maar op de oude plek, bleek nu wéér een voorovergebogen vrouw te staan! Ze leek op de eerste, maar was niet dezelfde. Hieruit bleek dat Farah twee verschillende zelfbeelden had. Farah herkende de twee zelfbeelden van zichzelf: de zelfverzekerde en de onzekere Farah…

Dit tweede zelfbeeld had volgens Farah dezelfde les nodig om in een positief zelfbeeld te veranderen. Farah sprak daarom in gedachten weer de belangrijke woorden uit tegen de ei- en zaadcel: Je bent geliefd en geaccepteerd. Neem dit je hele leven mee!

Maar de ei- en zaadcel namen het maar met moeite aan. Vooral de eicel, die voor Farah’s moeder stond, vond het moeilijk om de les aan te nemen. Farah had zich ook niet altijd geliefd gevoeld door haar moeder. Het raakte haar dat dit onzekere zelfbeeld uit haar jeugd vandaan kwam. Ze wilde zichzelf nooit zielig vinden, maar dat mocht nu gelukkig best even.

Vervolgens gingen we nog wat verder terug in de tijd: naar vóór de verwekking van haar moeder. Ook aan deze ei- en cel vertelde Farah de belangrijke les. Nu werd het wel aangenomen.

Wat gebeurde er met het beeld van de oude vrouw?

De oude vrouw veranderde in een klein kindje, wat een liefdevolle moeder bij zich had. De moeder knuffelde het kindje. Dit was iets wat Farah vroeger in haar moeder gemist. Maar de vrouw en het kindje wilden nu ook met haar knuffelen. Dat deed Farah in gedachten, en het was fijn.

Farah vond het best een zware sessie, omdat het werken met het zelfbeeld zo diep ging. Maar er was ook een hoop goeds gebeurd.